สอนพระเตะตะกร้อ
ในสมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์นั้น
พระภิกษุยังประพฤติย่อหย่อนวินัยมาก เพราะเพิ่งพ้นสงครามพม่ามาไม่นาน เมื่อสุนทรภู่เดินทางไปสุพรรณบุรี ใน พ.ศ. ๒๓๘๔
ท่านเล่าไว้ในนิราศสุพรรณ ว่า พระเล่นไก่ พอไก่แพ้ก็จับไก่ฟาดหัวจนตาย
แล้วภายหลังพระองค์นั้นไปต่อนกเขาในป่า ไปถูกเสือกัดตาย นี่คือพระภิกษุเล่นตีไก่
และต่อนกเขา เล่าว่าในสมัยรัชกาลที่ ๓
นั้น มีพระไปรับบิณฑบาตในวัง ระหว่างที่ยืนรอบิณฑบาตนั้น
ท่านก็เอาตะกร้อมาเตะเล่นกัน มีราชบุรุษไปกราบทูลพระนั่งเกล้า แต่พระนั่งเกล้ามีความเคารพพระสงฆ์มาก
จึงตรัสว่า “เจ้ากูเมื่อยขบ จะเตะตะกร้อออกกำลังมั่งก็ชั่งเจ้ากูเถิด...”
วันหนึ่งสมเด็จเดินไปพบพระภิกษุหมู่หนึ่ง
กำลังล้อมวงเตะตะกร้อกันอยู่ จึงเข้าไปนั่งยองๆ ดูการเตะตะกร้อ แล้วถามว่า
“ลูกไหนเตะยากที่สุด
ลูกแป ลูกไขว้ ลูกไหล่ ลูกเข่า ลูกโหม่ง ลูกศอก...”
พระบางองค์ก็พาซื่อ
ตอบว่า ลูกไขว้เล่นยากที่สุด
“หัดกันมานานแล้วหรือขอรับ...”
นับแต่วันนั้นมา
พระเหล่านั้นเลิกเล่นเตะตะกร้อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น