อยากสบายก็ทำเสียอย่างหมา
พระภิกษุเทศ
วัดชนะสงคราม เล่าให้ใครๆ ฟังว่า คราวหนึ่งเกิดทะเลาะกับพระอุดมญาณ เจ้าอาวาส
ภายหลังที่โต้เถียงกับเจ้าอาวาสแล้วก็เกิดไม่สบายใจมาก อยากจะหนีเร้นไปหาที่สงบสงัดเพื่อทำใจให้สงบ
ตรองหาแห่งใดที่จะไปหาความสงบใจได้ไม่มี มานึกถึงสมเด็จพระพุฒาจารย์โต
ว่าท่านคงจะสั่งสอนให้คลายทุกข์ได้ เพราะเคยได้ยินกิตติศัพท์ของท่าน
จึงจัดแจงครองผ้าไตรจีวร แล้วเดินทางข้ามฟากไปยังวัดระฆังโฆสิตาราม พอเข้าเขตวัด และเห็นกุฏิสมเด็จ
จึงเดินตรงเข้าไปหา พบว่าสมเด็จฯ ออกมานั่งอยู่ที่พื้นหญ้าหน้ากุฏิ อาจารย์เทศจึงลดผ้าคลุมไหล่ลง เป็นห่มเฉวียงไหล่
ทำใจให้กล้าหาญตรงเข้าไปหมอบอยู่ตรงหน้าท่าน แล้วกราบท่านด้วยเบญจางคประดิษฐ์
สมเด็จฯ ยกมือประคองอัญชลีรับไหว้ แล้วถามว่า
“คุณเป็นใคร
มาจากสำนักไหน...”
“กระผมภิกษุเทศ
มาจากวัดชนะสงคราม ขอรับ”
“อ้อ
มีธุระอะไรหรือ...”
“กระผมไม่สบายใจมาหลายวันแล้ว
พยายามบำเพ็ญอย่างไรก็ไม่สงบลงได้ ฟุ้งซ่านจนเกือบจะร้อนผ้าเหลือง
ขอกราบเท้าใต้เท้าประทานโอวาทสักเล็กน้อย เพื่อทำใจให้สงบ...”
“อ้อ
อยากสบาย ก็ทำเสียอย่างหมาซีจ๊ะ”
เมื่อเห็นพระภิกษุเทศนิ่งงง
จึงกล่าวต่อไปว่า
“เข้าใจไหมจ๊ะ
ธรรมดาหมา เมื่อมันกัดกันขึ้นแล้ว
ถ้าตัวไหนทำแพ้ยอมนอนหงายท้องเสียปล่อยให้เจ้าตัวชนะขึ้นคร่อมอยู่ข้างบนให้มันคำรามเสียก็หมดเรื่อง...”
“กระผมจะขอปฏิบัติตามโอวาทของพระเดชพระคุณตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป...”
พระภิกษุเทศกลับวัดแล้ว
เล่าให้โยมอุปัฏฐากฟัง
“อัศจรรย์แท้ๆ
สมเด็จฯ
ท่านพูดเหมือนกับรู้ว่าอาตมาเกิดเรื่องทะเลาะกับพระอุดมญาณผิดใจกันขึ้น...”
เรื่องนี้สมเด็จท่านน่าจะทราบเสียด้วยว่า
พระภิกษุเทศกำลังเดินทางมาหาทาน ท่านจึงลงมานั่งคอยอยู่ที่พื้นหญ้าหน้ากุฏิ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น